ZAMEK CHOJNIK
H I S T O R I A Z A M K U
Początki grodu na Chojniku osnute są tajemnicą, nie jest dokładnie wiadomo kiedy i kto wzniósł ów zamek, należy przypuszczać, że powstawał powoli, i jest wynikiem działań wielu pokoleń władców tych terenów. Brak źródeł historycznych uniemożliwia nam wyjaśnienie procesu jego wzniesienia. E. I. Naso XVII - wieczny kronikarz śląski twierdzi, że wzniósł go Bolko I syn Bolesław II Rogatki, władcy posiadającego wyjątkowo złą reputację wśród historyków, lecz nie podaje on źródeł, z których zaczerpnął tą informację. Ponoć już w roku 1278 na miejscu dzisiejszego zamku znajdował się niewielki domek myśliwski, który później został rozbudowany.
Uważa się, że to właśnie Bolko I rozpoczął budowę tej warowni, za datę jej powstania przyjmuje się rok 1292, ale trzeba zaznaczyć, że jest ona właściwie umowna.
Nieco więcej możemy się dowiedzieć o początkach powstania zamku za panowania Bolka II Świdnickiego zwanego też Małym, który był wnukiem Władysława Łokietka i przypuszczalnie to właśnie po nim odziedziczył swą nikczemną posturę, stąd i jego przydomek Mały. W pierwszej połowie wieku XIV zamek rozbudowano, wzniesiono w tym czasie międzymurze, i część mieszkalną dla załogi i dowódcy.
27 maja 1353 roku Bolko II złożył akt lenny cesarzowi Karolowi IV, jako lennik zobowiązany był do wykazania stanu swoich dóbr, w przedstawionym spisie nie ma wzmianki o takim zamku, ani nawet o takiej budowli obronnej. Nie należy przypuszczać, aby lennik zataił przed swoim panem jakiś istotny element swoich dóbr, należy więc z bardzo dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, że w tym czasie zamek ów nie istniał, przynajmniej jako budowla obronna.
Kolejną ważną informację dostarcza nam dokument jakim jest tekst umowy, którą zawarł w roku 1364 cesarz Karol IV z Ottonem margrabią z Brandenburga, zostaje tam wymieniony zamek Chojnik.
Sprawa Hansa Ulrycha Schaffgotscha
23 maja 1618 roku, w niezbyt odległej od zamku Chojnik Pradze doszło do wydarzenia, które przez najbliższe trzydzieści lat miało olbrzymi i tragiczny wpływ na życie społeczeństwa prawie całej Europy. Tego bowiem dnia z okna zamku na Hradczanach wyrzucono dwóch katolickich namiestników cesarza Macieja – Jarosława Borzitę i Wilhelma Slavatę w towarzystwie ich sekretarza nijakiego Fabricjusza. Szczęśliwym trafem cała defenestrowana trójka uniknęła śmierci, bowiem wylądowała na kupie kompostu, powstałego z wyrzucanych przez okna zamkowe nieczystości. Ten specyficzny sposób uprawiania przez Czechów polityki nie wróżył nic dobrego. Bardziej obeznani z historią pamiętają zapewne podobną sytuację, jaka wydarzyła się w Pradze w roku 1418, gdzie z okna ratuszowego wyrzucono siedmiu katolickich rajców miasta. Wówczas fakt ten stał się bezpośrednim pretekstem do wybuchu Wojen Husyckich.
Tak też stało się i tym razem, owa II Defenestracja Praska stała się bezpośrednią przyczyną wybuchu
zbrojnych starć pomiędzy katolikami a protestantami, trwały one lat
trzydzieści i w historii znane są jako Wojna Trzydziestoletnia.
Wydarzenie to było punktem zapalnym w stosunkach pomiędzy wyznawcami tych dwóch odłamów chrześcijaństwa. Już od wielu dziesięcioleci w państwach katolickich dyskryminowano protestantów a dla odmiany w krajach protestanckich katolików.
Jedną z postaci tej krwawej i brutalnej wojny był przedstawiciel rodu Schaffgotschów i główny dziedzic ich fortuny Hans Ulrych.
Urodził się w roku 1595 w położonym w pobliżu Gryfowa zamku Gryf. Młody Schaffgotsch nauki pobierał na uniwersytetach w Lipsku i Tybindze, po ukończeniu edukacji odbył swój „Grand Tour”, czyli podróż po Europie. Celem jej było poznanie świata, zwyczajów tam panujących, obcych kultur i języków, a także zawarcie znajomości.
Droga jego wędrówki wiodła przez Niemcy, Austrię, Francję, Holandię, Anglię, zawitał również do Włoch i na Sycylię oraz Maltę.
Już w czasie Wojny Trzydziestoletniej zawarł związek małżeński z pochodzącą ze śląskich Piastów Barbarą Agnieszką, która była siostrą księcia brzeskiego Jana Chrystiana i księcia legnickiego Jerzego Rudolfa, ze związku tego urodziła się pięcioro dzieci – czterech synów i jedna dziewczynka.
Wypada zatrzymać się na chwilę przy tym małżeństwie. Schaffgotsche byli rodem hrabiowskim, Barbara Agnieszka była piastowską księżniczką. Doszło więc tutaj do ewidentnego mezaliansu. Niemniej jednak ród, z którego wywodził się Hans Ulrych był niezwykle majętny co pod względem znaczenia stawiało go w bardzo dobrej pozycji, wręcz na równi z rodami książęcymi.
W sprawie książki: g.wojciechowski.slowo@wp.pl